Ik heb al een tijd The Voice of Holland  gemist.( Gelukkig ) Gisterenavond zat mijn vrouw te kijken en ik dacht , laat ik ook maar weer eens kijken en mij verbazen over het gemak waarmee bijna drie miljoen kijkers zich laten bedotten.

'Positief' is nog steeds het toverwoord van The Voice. De grondkleur is warm Vodafone-rood, het publiek is onder invloed van toverdrank, en gilt twee uur lang zo hysterisch mogelijk.Alles is fantastisch, Ook de jury is gedrild: bij elk liedje is er één shot waarin het ene jurylid een ander aanklampt met een duim omhoog. Marco Borsato over een kandidaat'Je bent een veel betere zanger dan ik, dat meen ik serieus'.

De kandidaten worden na hun optreden omarmd door hun 'medestanders' Martijn of Wendy, die dan met warme Voice iets zeggen als: 'O, Chris, wat was dát ón-ge-lóóf-e-lijk mooi! Ben jij wel genoeg aan het genieten van alles wat je hier meemaakt?' Chris: 'Ja, ik ben erg aan het genieten. Maar dat zie je denk ik ook wel'. Uitzinnig applaus.

Misverstand
Het misverstand: dat het nu eindelijk eens zou gaan om muziek. De liedjes duren nooit langer dan anderhalve minuut - de kijker zou eens verveeld kunnen afhaken. Veel meer gaat het om de sfeer eromheen. De verrukte juryleden, de drama's in de 'Red Room', het miniverhaaltje om de artiest heen. En om de duurbetaalde sms'jes uiteraard, de motor waarop deze carrousel draait.

Juryleden zeggen nog wel eens te hechten aan eigenheid. Merkwaardig, want wat opvalt, is juist de eenvormigheid. Allen worden begeleid door dezelfde (Edwin Evers)-band, ieder zingt hetzelfde risicoloze middle of the road-repertoire. Eigenheid lijkt juist niet de bedoeling. De liedjes zijn steevast covers, de zangers imiteren sterren, inclusief hun eeuwig getergde uithaaltjes en amechtige ademtochten. TVOH is kortom overgoten met een dikke SkyRadio-saus. Het resultaat: vinexpop - gladgestuct en aangeharkt.

Uiterlijk zou er niet toe doen, vandaar dat de juryleden de artiesten bij hun eerste optreden niet zien. Alsof er geen voorselectie heeft plaatsgevonden: tot nu toe is het aantal Quasimodo's opmerkelijk laag.

Een talentenjacht kan niet zonder vreemde eend in de bijt, voor het contrast. Dat is ditmaal Alie B  een opzichtige aansteller die door Marco Borsato 'persoonlijkheid en charisma' wordt toegeschreven, maar die eigenlijk alleen maar een beetje interessant zit te doen.en vooral de Irritatiefactor lijkt te bezitten. Alleen zijn stoel omdraait als anderen dat ook al gedaan hebben en zodoende voorkomt dat hij een blunder maakt, want verstand van muziek heeft hij eigenlijk niet. De gedoodverfde winnaar heeft een vleugje polderglamour om zich heen en wordt de hemel in geprezen. Kortom: alle talent om de sms-bundels van 14-jarige meisjes leeg te zuigen.

Braderieën
Het drama van de winnaar is bekend: de meeste finalisten van talentenjachten staan een jaar later op braderieën en casino-avondjes te zingen. Tenzij De Mol je uit de mottenballen haalt en je nog eenmaal het Songfestival in weet te loodsen.

Dat de kijkers deze  volksverlakkerij en het  bedrog niet in de gaten hebben. Maar de doelgroep heeft dat toch niet door  en lopen er met open ogen in. En de commercie speelt het spelletje mee. Wat een knulligheid.  De stem van Holland stoot voornamelijk wanklanken uit.
Het misverstand bij The Voice of Holland: dat het nu eindelijk eens zou gaan om muziek. Veel meer gaat het om de sfeer eromheen.
en natuurlijk de duurbetaalde sms’s want dat brengt geld in het laatje.

Zwartkijker